Hulda Garborgs dramatisering av Asbjørnsen og Moe sin «Tyrihans» blir her ein politisk statement, eit eventyrspel med song og dans i nynorske drama. Tyrihans personifiserer sjølve målrørsla, han er bygdehelten som erobrar ein sentral maktposisjon. Samstundes er ikkje friaren og den politiske bodskapen hovudperson aleine. Prinsesse Iselin bærer kjærleikshistoria i teksten. Garborg gir oss ei psykologisk forklaring på den vrange prinsessa i eventyret, og viser oss ei sorgfull dotter og ei lengtande kvinne.